Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach, powiat Mielec w inteligenckiej, szlacheckiego pochodzenia rodzinie. Ukończył tylko 5 klas gimnazjum w Rzeszowie, ale już cztery pozwalały mu na rozpoczęcie praktyki w zawodzie. Rozpoczął ją w 1836 roku w aptece Antoniego Swobody w Łańcucie, a w 1840 roku zdał egzamin tyrocynalny i awansował na pomocnika aptekarskiego.

Związał się z Tajną Konfederacją Powszechną Narodu Polskiego, nawołującą do zniesienia pańszczyzny, reform demokratycznych i powstania przeciw zaborcy. Grupa ta została zlikwidowana, Łukasiewicz jednak działał w jej kontynuacji Sprzysiężeniu Konfederatów Polskich. Gdy wyśledzono i tą organizację został on zarejestrowany jako politycznie podejrzany. Wtedy przeniósł się do apteki Edwarda Hübla w Rzeszowie. Początkowo zajmował się nauką, ale w 1845 roku wszedł w skład lokalnej komórki Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego o podobnym programie co poprzednie organizacje. Działał tam aktywnie do 19 lutego 1846 roku, kiedy to został aresztowany i osadzony w więzieniu. W niedługim czasie został przeniesiony do Lwowa. Po trwającym rok dochodzeniu - 27 grudnia 1847 roku został zwolniony, ale był pod stałą obserwacją i dostał zakaz opuszczania Lwowa.

Przebywając pod stałą obserwacją zaprzestał swej poprzedniej działalności, a w sierpniu 1848 roku rozpoczął pracę w aptece Piotra Mikolasha. Zgłosił się z prośbą o pozwolenie opuszczenia Lwowa w celu podjęcia studiów i dzięki wstawiennictwu pracodawcy mógł wyjechać do Krakowa. Udał się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie zdał wszystkie egzaminy za wyjątkiem farmakognozji, co uniemożliwiło mu na otrzymanie dyplomu. Udał się na Uniwersytet Wiedeński, gdzie 30 lipca 1852 roku dostał dyplom magistra farmacji.

Powrócił do Lwowa i kontynuował pracę w aptece Mikolasha. Wraz z nim i jego drugim asystentem prowadzili badania nad ropą naftową, ale po pewnym czasie ich zwierzchnik się z tego wycofał. Oni jednak kontynuowali badania i na przełomie 1852-1853 roku otrzymali naftę. Samo odkrycie pozostałoby tylko ciekawostką gdyby nie Łukasiewicz, który już bez pomocy Jana Zeha próbował wykorzystać ją do oświetlenia. Dzień 31 lipca 1853 roku jest datą początku przemysłu naftowego, kiedy to przy współpracy aptekarzy Mikolasha, Zeha, Łukasiewicza i konstruktora Adama Bratkowskiego oświetlono lampami naftowymi szpital powszechny we Lwowie. Łukasiewicz także zajął się pokazaniem nafty światu. Wysyłał jej próbki do wielu miast Europy m.in. Wiednia i Paryża.

Na początku 1854 roku Łukasiewicz przeniósł się do Gorlic i tam kontynuował swoją działalność związaną z naftą. Zawierał on spółki z wieloma przedsiębiorcami i właścicielami ziemskimi. Między innymi byli to: Tytus Trzecieski, a potem jego brat Franciszek, Apolinary i Edward Zielińscy, czy Karol Klobassa. W 1854 roku założył pierwszą w Polsce kopalnię ropy naftowej, a w 1856 roku pierwszą destylarnię. Był on właścicielem lub dzierżawcą wielu kopalni ropy naftowej i twórcą kilku rafinerii. Miał wiele sklepów w różnych miastach. Zajmował się też działalnością polityczną.

Zmarł 7 stycznia 1882 roku na ostre zapalenie płuc.